Qyteti i Vorkutës është një varrezë me blloqe kullash në Rusi ku shtëpitë iu shitën për vetëm 1 euro atyre pak njerëzve që zgjodhën të përqafojnë jetën në -50 gradë Celsius. Banorët e Vorkutës nisin një udhëtim 20-orësh me tren në tundrën e ngrirë për të arritur në qytetin më të afërt me lidhje direkte ajrore me Moskën. Sasia e dritës së ditës gjithashtu ndryshon në mënyrë dramatike gjatë gjithë vitit, duke kontribuar në kushtet jomikpritëse.

Gjatë muajve të verës, banorët në Vorkuta jetojnë nën “diellin e mesnatës”, ku dielli mbetet i dukshëm për 24 orë në ditë, në dritën e pafundme të ditës. Por në dimër, qyteti përjeton fenomenin e kundërt, të njohur si “nata polare”, ku njerëzit zgjohen dhe shkojnë të flenë në errësirë të vazhdueshme për javë të tëra. I themeluar në vitet 1940, qyteti u ndërtua nga kriminelë dhe të burgosur politikë, të cilët u dërguan me një biletë vajtje-ardhje për të punuar në minierat e qymyrit.

Por industria e minierave të qymyrit më pas do të rrënohej në vitet 1980, me aktivitetet e shumë minierave të reduktuara ose të mbyllura plotësisht. Që nga vitet 1980, Vorkuta ka pësuar një rënie të madhe të popullsisë pasi 150,000 banorët e saj u reduktuan në më pak se 50,000. Familjet e mbetura kryesisht jetojnë në qendër të qytetit të Vorkutës.

Vorkuta dhe rrethinat e saj janë tani një përfaqësim i përsosur i dekadencës post-sovjetike, ku shumica e rrugëve janë bosh, përveç borës. Pamjet ajrore tregojnë disa ndërtesa të braktisura si dhe grumbuj të zymtë betoni dhe monumente të zymta staliniste. Bora ka shpërthyer në shtëpitë e harruara dhe pamjet tregojnë gjithashtu automjete të braktisura të mbuluara me borë në një parking makinash, ndërsa blloqet e apartamenteve duken të lyera me ngjyrë të bardhë pasi u goditën nga stuhitë.